Kantaidazue Schuberten lied bat,
lied triste bat,
Malko Euria edo Ezki Lorea,
baso ilunez beterik,
erreka gardenez hanturik,
amodio ezinez gainezka.

Jo ezazue leun pianoa
eta kantaidazue lied tristeena.
Egiozue lekua su bazterrean
Franz gaixoari.

Eta Herz hitza kantatzea suertatzen bada,
emaiozue behar duen doinu eta keinua
mila zortziehun eta hogeita zazpigarren urteko
erromantikoak baikinan
eta gutarik batek
sendaezinezko gaitz lotsagarria bailuen.
Inork ez baitu inoiz gailenduko
gure ausartzia eta edertasuna.

Sing me one of Schubert's Lieder,
one of the sad ones,
Tränenregen, or Der Lindenbaum,
pregnant with forlorn forests,
swollen with transparent rivers,
brimming with impossible loves.

Play the piano softly
and sing me the saddest Lied.
Make room for poor Franz
by the fire.

And if you happen to sing the word Herz,
make sure to give it the expression, the modulation it requires,
believe we are Romantics
circa eighteen twenty seven
and one of us has an unmentionable incurable disease.
Because no one will ever comprehend
our courage, our beauty.